Jesus Sixto Díaz Rodríguez lepiej znany jako Rodriguez lub Sixto (Szósty książę) – amerykański wokalista i gitarzysta z pogranicza rocka i folku, aktywista polityczny. Urodził się 10 lipca 1942 w Detroit w stanie Michigan, w biednej dzielnicy tego miasta, w rodzinie robotniczej pochodzenia meksykańskiego. Był szóstym dzieckiem w rodzinie. Rodzice Sixto przybyli do USA w 1920 r., gdzie dołączyli do olbrzymiej rzeszy napływających z Meksyku imigrantów, którzy głownie osiedlali się na Środkowym Zachodzie Stanów. Meksykanie musieli stawiać czoło intensywnej alienacji i marginalizacji. Dzieciństwo Sixto nie należało do łatwych, tym bardziej, że jego matka zmarła, gdy miał trzy lata.
Stąd większość piosenek Rodriguez ma charakter polityczny. Opisuje w nich problemy i trudności życiowe, jakie spotykały biedną warstwę robotniczą Detroit.
W 1967 roku, pod pseudonimem „Rod Riguez” (nadany przez jego wytwórnię), wydał swój pierwszy singiel „I’m Slip Away” w małej wytwórni Impact. Niestety płyta nie zdobyła popularności. Nie zniechęcony tym faktem występował w klubach nocnych Detroit. Przez kolejne trzy lata nie nagrał żadnej płyty. W czasie jednego z koncertów klubowych został zauważony przez producentów z Sussex Records (odgałęzienie Buddah Records). Podpisał z firmą kontrakt, który zaowocował tym, że już pod imieniem „Rodriguez” nagrał dla wytwórni dwa albumy „Cold Fact” w 1970 r. i „Coming from Reality” w listopadzie 1971 r. Niestety albumy nie spotkały się z większym zainteresowaniem. Sprzedały się w USA w kilku egzemplarzach. Wytwórnia dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem 1971 r. zerwała kontrakt z Sixto, choć w filmie dokumentalnym poświęconym artyście pt. „Searching for Sugar Man” sugeruje się, że był on w trakcie nagrywania trzeciego albumu, kiedy Sussex zerwała z nim współpracę. Sama wytwórnia Sussex została zamknięta w 1975 roku.
W 2013 roku Rodriguez powiedział magazynowi Rolling Stone, że bezskutecznie prosił twórców filmu, aby wyciąć wzmiankę do jego niedokończonego trzeciego albumu. ” He told them, “To me it distracted,” he said. “It almost cheapened the film, like it was a promo film… I’ve written about 30 songs, and that’s pretty much what the public has heard.”
Wobec braku zainteresowania w USA jego twórczością Rodriguez porzucił karierę muzyczną. W 1976 r. kupił opuszczony dom w Detroit na aukcji rządowej za $ 50. Podjął się pracy fizycznej. Pracował przy pracach rozbiórkowych i remontowych domów osiągając bardzo niskie dochody, żyjąc na granicy ubóstwa. W 1981 roku uzyskał dyplom z filozofii na Wayne State University. Nadal jednak pracował przy rozbiórkach starych budynków.
Był w tym czasie bardzo aktywny politycznie i zmotywowany do działania na rzecz poprawy życia mieszkańców klasy robotniczej miasta. W 1989 roku bez powodzenia kandydował do Rady Miasta Detroit. W 1981 i 1993 r. ubiegał się o urząd Burmistrza Detroit a w 2000 r., o udział w Izbie Reprezentantów Michigan w 2000 r.
Albumy Rodrigueza nie odniosły sukcesu w Stanach Zjednoczonych w latach 70-tych, ale stał się później gwiazdą w RPA, gdzie jego piosenki protestujące przeciwko wojnie w Wietnamie, obyczajom społecznym, wykorzystywaniu kobiet i nierówności rasowej stały się hitami.
Jego albumy zaczęły zyskiwać też coraz większą popularność w Australii, Botswanie, Nowej Zelandii, Rodezja.
Kiedy wyprzedano importowane kopie jego albumów wydanych przez wytwórnię Sussex, australijska wytwórnia Blue Goose Music kupiła australijskie prawa do nagrań. Blue Goose wydał dwa albumy studyjne, a także album kompilacyjny, „At His Best”, który zawierał niepublikowane nagrania z 1973 r. – „Can’t Get Away”, „I Slip Away” (wydane wcześniej na singlu) i „Street Boy”.
Rodriguez nie miał pojęcia, że jest tak popularny poza granicami USA, szczególnie w Południowej Afryce a także w innych krajach w południowej Afryce. gdzie, jak się uważa, sprzedał więcej płyt niż Elvis Presley, Jak wspominał w 2013 roku Stephen „Sugar” Segerman (pseudonim pochodzi od piosenki Rodrigueza „Sugarman), właściciel sklepu z płytami w Kapsztadzie: „Rodriguez był bardziej popularny niż Elvis w RPA”.
Fani twórczości Rodrigueza z RPA, z Kapsztadu i jedne z dziennikarzy postanowili dowiedzieć się czegoś o tajemniczym piosenkarzu i jego przedwczesnej śmierci. Informacje o artyście były szczątkowe i fałszywe. Krążyły plotki, że muzyk zastrzelił się na scenie w czasie koncertu, wkrótce po wydaniu drugiego albumu.
W 1997 r. wspomniany Stephen „Sugar” Segerman założył stronę internetową o nazwie „ 'Wielki polowanie na Rodrigueza’, ”, z zamiarem znalezienia jakichkolwiek informacji o tajemniczym amerykańskim muzyku o sławie „ Cold Fact ”. W tym samym roku Brian Currin założył „Climb Up On My Music” jako hołd dla życia i twórczości Rodrigueza.
W 1998 roku zdeterminowanym fanom z Południowej Afryki udało się znaleźć Rodrigueza. Został odkryty, żywy i zdrowy i mieszkający w Detroit. A stało się to dzięki najstarszej córce artysty Evie, która natknęła się w 1997 roku na poświęconą ojcu stronę internetową. Poszukiwanie zakończyło się sukcesem i wkrótce dwie strony internetowe poświęcone artyście zostały połączone w jedno centralne źródło informacji o Rodriguezie.
Właśnie w tym też momencie Rodriguez dowiedział się, że jest popularny w Południowej Afryce.
Nawiązanie kontaktu zaowocowało tym, że Rodriguez odbył swoją pierwszą trasę po Afryce Południowej, grając sześć koncertów przed tysiącami fanów. Dokument z tej trasy czyli Dead Men Don’t Tour: Rodriguez in South Africa 1998, został wyemitowany przez Telewizję SABC w 2001 roku.
Przed ponownym powrotem na koncert do Afryki Południowej w 2001 i 2005 roku Rodriguez występował także w Szwecji. W kwietniu 2007 i 2010 roku wrócił do Australii, aby wystąpić na Festiwalu muzycznym East Coast Blues & Roots orazw programach telewizyjnych.
Jak Sixto Rodriguez stawał się popularny niech świadczą następujące fakty.
W 1998 roku znanej już i bardzo charakterystycznej piosence Rodrigueza „Sugar Man”, południowoafrykański zespół rockowy JUST Jinger oraz szkocki piosenkarz i autor tekstów Paolo Nutini poświęcili swoje utwory. W 2002 roku zmiksowany utwór „Sugar Man” był użyty przez disc-jockey’a Davida Holmes ma jego albumie, Come Get It I Got It. Zyskało to Rodriguezowi jeszcze więcej międzynarodowej popularności. Jeszcze wcześniej utwór „Sugar Man” był też wykorzystany przez rapera Nas’s w jego utworze „You’re Da Man”, który ukazał się na jego albumie Stillmatic w 2001 roku. Ponadto piosenka „Sugar Man” została zaprezentowana w filmie z 2006 roku Candy, z udziałem Heath Ledger.
Jego dwa albumy Cold Fact i Coming from Reality ponownie wydała wytwórnia Light in the Attic Records w 2009 r. Do sklepów trafiła także ścieżka dźwiękowa z filmu.
Piosenkarz i autor tekstów Ruarri Joseph napisał piosenkę o Sixto „Rich Folks Hoax” do swojego trzeciego albumu studyjnego. Irlandzki piosenkarz i autor tekstów Darragh O’Dea wspomina Rodrigueza i nawiązuje do „Inner City Blues” w swoim singlu „Lost Dog Loyal” z 2020 roku”.
Szwedzki reżyser Malik Bendjelloul postanowił opowiedzieć historię artysty w swoim filmie pt. „Searching for Sugar Man”. Premiera filmu odbyła się 19 stycznia 2012 roku. Dokument wyprodukowany został przez Simona Chinna i Johna Battska.
Film został pokazany pierwszy raz w kinach w Nowym Jorku i Los Angeles 27 lipca 2012 r., oraz w ramach programów kinowych na niektórych europejskich festiwalach muzycznych latem 2012 r., w tym na Day Out West festiwal w sierpniu, na którym występował także Rodriguez. W listopadzie zdobył zarówno nagrodę publiczności, jak i nagrodę za najlepszy dokument muzyczny na Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie.
Ścieżka dźwiękowa filmu „Searching for Sugar Man” zawiera kompilację utworów Rodrigueza z jego dwóch opublikowanych albumów oraz trzech wcześniej niepublikowanych utworów z jego trzeciego niedokończonego albumu. Album został wydany 24 lipca 2012 r. Aby rozwiać ewentualne obawy wyrażone w filmie o tym, jak Rodriguez został najwyraźniej oszukany przez swoją poprzednią wytwórnię, na tylnej okładce widnieje stwierdzenie: …”Rodriguez otrzymuje tantiemy ze sprzedaży tego wydania.”.
Jak wiadomo Rodriguezowi przez wiele lat Clarence Avant nie wypłacał tantiem za jego nagrane i sprzedane płyty. Początkowo muzyk nie był zainteresowany tym aby wystąpić z roszczeniem o wypłacenie należnych zaległych tantiem. Dopiero w 2013 roku złożył pozew do sądu. W 2022 r., rok przed śmiercią, pozew został rozstrzygnięty na jego korzyść bez ujawnienia kwoty.
10 lutego 2013 roku film zdobył pierwszą nagrodę BAFTA za najlepszy dokument. W dniu 13 stycznia 2013 r. film „Searching for Sugar Man” został nominowany a następnie 24 lutego 2013 roku zdobył Oscara Amerykańskiej Akademii Filmowej. Rodriguez odmówił wzięcia udziału w ceremonii wręczenia nagród, ponieważ nie chciał przyćmić osiągnięć twórców, który został mu poświęcony. Malik Bendjelloul powiedział w czasie przyjmowania Oscara: „Dziękuję jednemu z największych piosenkarzy w historii, Rodriguezowi”.
Jak powiedział w rozmowie z PAP Life Malik Bendjelloul : „O Rodriguezie po raz pierwszy opowiedział mi Stephen 'Sugar’ Segerman, którego poznałem w Kapsztadzie. Nie mogłem przestać myśleć o tej historii, przypominała baśń”; „Nikt nie wie, w jaki sposób egzemplarz „Cold Fact” (pierwsza płyta Rodrigueza) ze Stanów Zjednoczonych dotarł do RPA. Wkrótce jednak płyta trafiła do sklepów i sprzedawała się w ogromnych nakładach (…)”. Powiedział dalej Bendjelloul: „Rodrigueza słuchali biali studenci z liberalnym zacięciem, kontestujący porządek apartheidu. Jego twórczość była inspiracją dla wielu ludzi, by walczyć przeciwko niesprawiedliwemu systemowi”.
Szwedzki reżyser w rozmowie z PAP opowiadał o trudnościach, jakie spotkały go w trakcie realizacji filmu: „Obiecano mi grant w Szwedzkim Instytucie Filmowym, więc zaryzykowałem i włożyłem w produkcję całe swoje oszczędności, żeby ukończyć pracę. Liczyłem, że odzyskam pieniądze z grantu. I nagle dowiedziałem się, że nie przyznano mi dofinansowania, a film był już niemal skończony. Poinformowano mnie, że z punktu widzenia Instytutu, film nie ma żadnych szans i nawet nie trafi do kin”.
Jak widać stało się inaczej.
Po kinowej premierze filmu „Searching for Sugar Man” Rodriguez w USA w 2012 roku Rodriguez doświadczył fali medialnego zainteresowania fanów w swoim kraju a także w Europie. Muzyk został zaproszony do popularnych programów telewizyjnych, m.in. „The Late Show” Dave’a Lettermana.
7 października 2012 r. Rodriguez pojawił się też w amerykańskim programie telewizyjnym 60 minut. W listopadzie udzielił wywiadów telewizyjnych w Wielkiej Brytanii, m.in., w informacyjnym programie niedzielnym The Andrew Marr Show, następnie w telewizji BBC2. Udzielił też wywiadów telewizyjnych w Holandii a ponadto występował w licznych serialach internetowych, takich jak „Cotygodniowa kometa”.
W USA artysta występował w Teatr Beacon w Nowym Jorku, w kwietniu 2014 roku na Festiwalu muzycznym Sasquatch w George oraz festiwalu Coachella, który jest jednym z największych festiwali muzycznych Ameryki Północnej.
Dłuższe trasy koncertowe w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie Rodriguez rozpoczął dopiero w 2018 roku. Nagłówek trasy koncertowej w sierpniu 2018 r, kończący się pokazem rodzinnego miasta w Detroit’s Garden Theatre.
Rodriguez rozpoczął też liczne trasy koncertowe. Tournée obejmowało kilka kontynentów. W Europie zagrał m.in. wystąpił w grudniu 2012 roku w Sali Manchester Academy, w czerwcu 2013 roku na słynnym brytyjskim festiwalu Glastonbury oraz w lipcu na festiwalu Montreaux Jazz Festival w Szwajcarii. W tym samym roku wystąpił na Way Out West w Göteborgu, w Szwecji. W 2015 roku otworzył trasę Briana Wilsona z Wilsonem, Al Jardine i Blondie Chaplin z Beach Boys.
Na żywo mieli okazję oglądać go też polscy fani – w 2013 roku dał trzy koncerty w Sali Kongresowej w Warszawie. Trasę koncertową musiał przerwać z powodu złego stanu zdrowia. Odwołane zostały koncerty, które miały odbyć się 25 maja 2013 w Barcelonie oraz 31 maja 2013 w Póvoa de Varzim nieopodal Porto. Rodriguez cierpiał na jaskrę. Powrócił jednak na scenę i w 2016 roku ponownie zawitał do Polski. Zagrał koncerty w Zabrzu i Sopocie.
Muzyk nadal komponował, pisał nowe utwory. W 2013 roku ogłoszono, że Rodriguez rozmawia z Steve Rowland, producentem jego albumu Coming from Reality. „Napisałem około trzydziestu nowych piosenek” – powiedział Rodriguez magazynowi Rolling Stone. „Powiedział mi, żebym przysłał mu kilka taśm, więc to zrobię”.
W maju 2013 r. Rodriguez otrzymał tytuł honorowy Doktor Humane Letters.
W 2015 r. Craig Bartholomew Strydom i Stephen „Sugar” Segerman opublikowali książkę zatytułowaną „Sugar Man: The Life, Death and Resurrection of Sixto Rodriguez” (Sugar Man: Życie, śmierć i zmartwychwstanie Sixto Rodrigueza). Fragmenty z książki ukazywały się w magazynach Rolling Stone i Creative Nonfiction, a w 2011 roku książka była nominowana do nagrody Susan Atefat Creative Nonfiction Prize. W jednej z recenzji nazwano książkę „prawdopodobnie jedną z najbardziej niezwykłych historii rock and roll”.
Do końca życia Sixto Diaz Rodriguez mieszkał w Detroit, w historycznej dzielnicy Woodbridge. Żył prostym życiem, nie posiadając telefonu. Od czasu do czasu odwiedzał bary w Cass Corridor w pobliżu Woodbridge i Śródmieścia. Tam też, na przykład w pubie Old Miami koncertował na żywo dla nielicznej publiczności.
Zmarł 8 sierpnia 2023 roku w wieku 81 lat.
Dyskografia:
Albumy studyjne
Cold Fact (1970)
Coming from Reality (1971)
Albumy koncertowe
Rodríguez Alive (1981) (Australia)
Live Fact (1998) (RPA)
Kompilacje
After the Fact (reissue of Coming From Reality) (1976) (RPA)
At His Best (1977) (Australia)
The Best of Rodriguez (1982) (RPA)
Sugarman: The Best of Rodriguez (2005) (RPA)
Searching for Sugar Man (soundtrack) (2012) – platynowa płyta w Polsce
Single
„I’ll Slip Away” b/w „You’d Like to Admit It” (1967) (jako Rod Riguez)
„Inner City Blues” b/w „Forget It” (1970)
„To Whom It May Concern” b/w „I Think of You” (1970)
„Sugar Man” b/w „Inner City Blues” (1977) (Australia)
„Climb Up on My Music” b/w „To Whom It May Concern” (1978) (Australia)
„Sugar Man” b/w „Tom Cat” (z Muddy Waters) (2002) (Australia)
Views: 27
NAJNOWSZE KOMENTARZE