Ronnie (Ronald) Boykins (17 grudnia 1935 – 20 kwietnia 1980) legendarny basista jazzowy.
Boykins jest najbardziej znany ze swojej współpracy z pianistą / liderem zespołu Sun Ra Arkestry. Był stałym członkiem zespołu Sun Ra od 1958 do 1966 roku, sporadycznie grał też z nimi później. Pojawił się na ponad pięćdziesięciu ich albumach.
Przed dołączeniem do Arkestry grał z tak różnymi muzykami, jak Muddy Waters, Johnny Griffin i Jimmy Witherspoon.
Podobnie jak jego koledzy z zespołu Sun Ra, John Gilmore i Pat Patrick, Boykins uczęszczał do Chicago’s DuSable High School, gdzie uczył się pod okiem nauczyciela muzyki „Captain” Walter Dyett.
Boykin studiował także u Erniego Sheparda, który później pracował z `Duke’em Ellingtonem.
Przed dołączeniem do Ra, Boykins wraz z przyjacielem puzonistą, stworzyli prywatny klub – The House of Culture – z zamiarem promowania czarnej kultury.
Boykins dołączył do Sun Ra Arkestry w 1958 roku, w okresie, gdy przebywali w Chicago. Potem często podróżował z nimi do Kanady, następnie do Nowego Jorku.
Przez krytyków muzycznych Boykins określany był jako osoba, która przez osiem lat miała decydujący wpływ na brzmienie Sun Ra Arkestry.
Jest to szczególnie widoczne w najważniejszych nagraniach z 1965 roku (The Magic City, The Heliocentric Worlds of Sun Ra, Volume One i The Heliocentric Worlds of Sun Ra, Volume Two), gdzie przeplatające się linie basu Boykinsa z elektronicznej klawiatury Ra tworząc spójną całość.
Solowa gra Boykinsa z Sun Ra w „Rocket No. 9 Take Off for Planet Venus” z 1959 roku może być pierwszym zarejestrowanym przykładem gry na basie w sposób podobny do waltorni, w stosunkowo swobodnym kontekście i poprzedza podobne sposób, w jaki grali Alan Silva i David Izenzon.
W czasie swojej gry z Sun Ra w Arkestry, Boykins współpracował nagrywając płyty z innymi muzykami. W 1962 roku nagrał płytę z hard bopowym saksofonistą tenorowym Billem Barronem, a rok później z pianistą z Elmo Hope. Boykins współpracował też w 1964 roku z saksofonistą tenorowym Archie Shepp z „New York Contemporary Five”.
Boykins opuści zespół Ra w 1966 roku, rzekomo po to, by wykorzystać bardziej lukratywne oferty. Ra miał trudności ze znalezieniem muzyka o takich umiejętnościach jak Boykins. Z tego powodu czasami decydował się na granie własnych linii basu na klawiaturze.
Pod koniec lat 60. Boykins założył własną grupę „Free Jazz Society”, w skład której wchodził pianista John Hicks.
W latach 70. Boykins grał z zespołem free jazzowym „Melodic Art-tet”, w skład, którego wchodzili perkusista Roger Blank, saksofonista Charles Brackeen i trębacz Ahmed Abdullah.
Już w roku 1964 wydawnictwo płytowe ESP Disk zaproponowało mu nagranie własnego albumu.
Dopiero w lutym 1974 roku muzyk oznajmił, że jest gotowy, aby przystąpić do nagrania. Sesja nagraniowa odbyła się pod koniec tego samego miesiąca. W ten sposób powstał jedyny album, na którym Boykins wystąpił jako lider. Album zatytułowany został „Ronnie Boykins”.
W 1979 roku Boykins grał ze Stevem Lacy i Dennisem Charlesem w „Capers”. W trakcie swojej kariery Boykins współpracował między innymi z Mary Lou Williams, Marion Brown i Sarah Vaughan.
Zmarł w Nowym Jorku w 1980 roku w wieku 44 lat.
*********************************************************
Wspomniana, jedyna płyta, na której Boykins występuje jako lider sepstetu zawiera 6 utworów, które są świadectwem jego olbrzymich umiejętności.
Jeszcze w czasie występów i nagrań z Ra ukazał swój niepowtarzalny styl.
Na jego autorskiej płycie mamy do czynienia z całkowicie naturalnym basem, rzadkim dźwiękiem. Formacja złożona z 7 muzyków, w poszczególnych utworach tworzy różnorodne i niepowtarzalne nastroje i tekstury, które przywołują echa muzyki Sun Ra, a jednocześnie pokazują jaką wrażliwość, wyobraźnię posiadał Boykins jako artysta. Świadczą też o tym, jak utalentowanym był kompozytorem i aranżerem.
Otwierający utwór, który często uznawany jest, jak utwór tytułowy płyty zawiera świetne solówki saksofonisty Jamesa Vassa, jednak całe nagranie jest dziwnie zmiksowane (cóż, nieskazitelna jakość dźwięku nigdy nie była priorytetem dla ESP), a kilka solówek na basie brzmi niepokojąco cicho.
Jak wspomniałem wpływ Ra jest szczególnie widoczny, a raczej słyszalny w ostatnim utworze „The Third I”, w którym wyeksponowane są w niezliczonej ilości instrumenty perkusyjne, tworzące bogatą fakturę dźwiękową, pełną niepowtarzalnych klimatów.
Szkoda tylko, że płyta nie może poszczycić się w pełni dobrą i wyrównaną jakością realizacji dźwiękowej.
Płyta jest ostatnim wydawnictwem mitycznej wytwórni free jazzu. Oryginalne tłoczenia płyty, wykonane zostało tuż przed zawieszeniem działaności ESP-Disk na czterdzieści lat. Obecne wydanie jest wznowieniem nagrania na LP (180-gramowy czarny winyl) a jego premiera miała miejsce 6 listopada 2020 r. Jest to limitowana edycja 500 sztuk, w oryginalnej szacie graficznej, z pierwszego wydania.
Skład:
Ronnie Boykins (bas, suzafon, dzwonki)
Joe Ferguson (flet, saksofon sopranowy, tenorowy)
Art Lewis (perkusja, perkusja, dzwonki)
Jimmy Vass (flet, saksofon altowy, saksofon sopranowy, dzwonki)
Monty Waters (saksofon alt i sopran, dzwonki)
George Avaloz (conga, dzwonki)
Daoud Haroom (puzon, dzwonki)
Wszystkie kompozycje Ronniego Boykinsa.
Marzette Watts (inżynier nagrania)
Opracowanie: Marzette Watts
Oryginalne zdjęcie na okładce: Gyda Droscher
Kierownik produkcji: Tom Abbs
1975 EPS-Disk, New York
Marek, Zenon
Views: 11
NAJNOWSZE KOMENTARZE