John Scofield

Urodził się 26 grudnia 1951 roku w Dayton – Ohio. Wychowywał się w podmiejskim Connecticut.

Na gitarze zaczął grać w wieku 11 lat, inspirowany zarówno muzykami rockowymi, jak i bluesowymi. Uczęszczał do Berklee College of Music w Bostonie Massachusetts. Największej, niezależnej uczelni muzyki współczesnej na świecie. Znana ze studiów i badań nad jazzem i muzyką amerykańską.

Po opuszczeniu murów szkoły Scofield zadebiutował na scenie muzycznej grając i nagrywając z Chetem Bakerem i Gerry Mulligan. Wkrótce potem dołączył do zespołu Billy Cobham – George Duke Band, gdzie spędził dwa lata, grając, nagrywając i koncertując z nimi. W 1976 roku dołączył do kwartetu Gary’ego Burtona, gdzie zastąpił Pata Metheny’ego.

W 1976 r. Scofield podpisał kontrakt z wytwórnia Enja, która w 1977 roku wydała jego pierwszy album, „John Scofield Live”. W tym samym roku nagrał kolejny album, nisko oceniany przez recenzentów „John Scofield Quartet”. W 1978 roku nagrał kolejny autorski album z pianistą Halem Galperem „Rough House”. Następnie, w 1979 r. „Ivory Forest”, na którym wystąpił z pianistą Halem Galperem basistą Waynem Dockery’em, and perkusistą Adamem Nussbaum.

W 1979 roku założył trio ze swoim mentorem Steve Swallow i Adamem Nussbaumem, które wraz z perkusistą Billem Stewartem zastępującym Nussbauma, stało się ważnym przedsięwzięciem w karierze Scofielda.

W latach 1982–1985 Scofield koncertował i nagrywał z Milesem Davisem. Był to ważny moment w jego karierze. W świadomości krytyków muzycznych, miłośników jazzu stał się jedną z pierwszoplanowych postaci na scenie jazzowej, zarówno jako gitarzysta muzyków, jak też jako kompozytor. Po zakończeniu współpracy z Milesem Davisem John Scofield przewodził własnym grupom. Jako lider nagrał przeszło 30 albumów. Współpracował z takimi muzykami jazzowymi jak: Pat Metheny, Charlie Haden, Eddie Harris, Medeski, Martin & Wood, Bill Frisell, Brad Mehldau, Mavis Staples, Government Mule, Jack DeJohnette, Joe Lovano i Phil Lesh. Grał i nagrywał z takimi legendami jazzu, jak: Tony’m Williamsem, Jimem Hallem, Ronem Carterem, Herbie Hancockiem, Joe Hendersonem, Dave’em Hollandem, Terumasą Hino.

W czasie swojej kariery Scofield nagrywał też muzykę elektroniczną powiązaną z funk. Scofield dużo podróżuje po świecie ze swoimi grupami – około 200 dni w roku. Ponadto jest adiunktem muzycznym na New York University, mężem i ojcem dwójki dzieci.

Nie będzie przesadą, jeśli napiszę, że gitarowa twórczość Johna Scofielda zaczęła wpływać na muzykę jazzową od późnych lat 70-tych i do dziś na nią ma istotny wpływ.

Posiadający bardzo charakterystyczne brzmienie i różnorodność stylistyczną, Scofield jest mistrzem improwizacji jazzowej, którego muzyka zazwyczaj mieści się pomiędzy post-bopem, jazzem funkowym i R & B.

Nagrody i wyróżnienia

• 1997: doktorat honoris causa muzyki Berklee College of Music w Bostonie
• 1998: Miles Davis Award, Montreal International Jazz Festival
• 2002: Nominacja Grammy do najlepszego albumu Contemporary Jazz: „Überjam”
• 2004: nominacja do nagrody Grammy za najlepszy album współczesnego jazzu: Scorched i najlepszy instrumentalny jazz solo za utwór „Wee”
• 2006: Nominacja Grammy do najlepszego albumu instrumentalnego jazzowego, indywidualnego lub grupowego: Trio Beyond – Saudades
• 2010: nominacja do nagrody Grammy za najlepszy album dużego zespołu jazzowego: „54” z Metropole Orkest pod dyrekcją Vince’a Mendozy
• 2010: Ordre des Arts et des Lettres, nadany przez francuskie Ministerstwo Kultury
• 2016: Nagroda Grammy za najlepszy album instrumentalny jazzowy: „Past Present” oraz nominacja do „Best Improvised Jazz Solo:„Past Present”
• 2017: Nagroda Grammy dla najlepszego jazzowego albumu instrumentalnego: „Country for Old Men”
• 2017: Nagroda Grammy dla najlepszego improwizowanego jazzu solo: „ I’m So Lonesome I Could Cry ”

Marek R.

źródło: internet,
Dave Gelly „30 sekund jazzu”,

Views: 46