Caravan jedna z bardziej znanych grup rocka progresywnego w Anglii w latach 60 XX wieku, Można nazwać ją kultową grupą odnoszącą sukcesy nie tylko na Wyspach Brytyjskich, choć głównie tam zrobili dużo zamieszania na rockowej scenie muzycznej i angielskiej prasie rockowej.
Caravana powstała po rozpadzie grupy Wilde Flowers, pochodzącej z Canterbury, założonej w 1964 roku, grającej jazzy-edge. W skład zespołu Wilde Flowers wchodzili Brian Hopper na gitarze i saksofonie, Richard Sinclair na gitarze rytmicznej, Hugh Hopper na basie i Robert Wyatt na perkusji, Kevin Ayers śpiew – był w składzie grupy przez pewien czas. Zastąpił go Wyatt a następnie Richard Coughlan grający na perkusji.
Po krótkim czasie z grupy odszedł Hugh Hopper. Został zastąpiony przez Dave’a Lawrence’a, potem Richarda Sinclaira i Dave’a Sinclaira, kuzyna Richarda, który grał na instrumentach klawiszowych. W 1966 r. Wyatt i Ayers odeszli z grupy i utworzyli Soft Machine. Był to koniec Wilde Flowers, grupa rozpadła się.
W styczniu 1968 roku po rozwiązaniu Wilde Flowers Hastings, Richard Sinclair, Dave Sinclair i Richard Coughlan utworzyli Caravan.
Grupa początkowo stała nieco w cieniu Soft Machine, która stała się ulubioną na londyńskiej scenie klubowej i w prasie brytyjskiej. W pewien sposób działało to na korzyść Caravan, ponieważ prasa branżowa miała okazję lepiej zapoznać się z repertuarem grupy zanim wypłynęła ona na szerokie wody muzycznego rynku w Anglii.
Przełomowym momentem był koncert Caravan w klubie Middle Earth w Londynie. Grupa zauważona została przez kierownika
wydawnictwa muzycznego Iana Ralfiniego, co zaowocowało zawarciem umowy z Robbins Music, a następnie umową z amerykańskim wydawnictwem muzycznym MGM Records, które w Anglii występowała pod nazwą Verve Records.
W tamtym okresie muzykę Caravan i ich pierwszą płytę „Caravan” postrzegano jako hybrydę jazzu i psychodeliki. Rock progresywny jako gatunek nie był jeszcze w pełni ustalony, jednak pierwszy album grupy Caravan wraz ze świetnymi albumami Immediate i The Cheerful Insanity of Giles, Giles & Fripp stworzyli fundamenty progresywnego rocka.
Pierwszy album Caravan nigdy nie sprzedawał się w latach 1968-1969 w zbyt dużych ilościach. Członkowie grupy borykali się z problemami bytowymi, nie byli w tym okresie w stanie przetrwać. W pewnym okresie dosłownie mieszkali w namiotach. Gdy z rynku brytyjskiego zniknęło wydawnictwo MGM grupa pozyskała nowego kierownika muzycznego w osobie Terry King’a. Nowy producent grupy David Hitchcock doprowadził do podpisania kontraktu ze znaczącą wówczas wytwórnią Decca Records.
Drugi album grupy „If I Could Do It All Again” nagrany na początku 1970 roku dla wytwórni Decca, stał się kamieniem milowym w historii grupy Caravan. Album był połączeniem humoru i progresywnego brzmienia. Słychać też w nim wpływy muzyki klasycznej, jazzu i tradycyjnej muzyki angielskiej. Styl stworzony przez grupę stał się jej stylem sztandarowym a jednocześnie manifestem muzycznym pojawiającym się na wielu płytach.
Dzięki ogromnemu wówczas nakładowi i dystrybucji Decca, album pojawił się w wielu sklepach muzycznych, był dobrze odbierany przez publiczność, szczególnie dobrze sprzedawał się w kampusach uniwersyteckich. Można powiedzieć, że Caravan odniósł olbrzymi sukces w środowisku akademickim. Pojawił się też w Top of the Pops brytyjskiej telewizji.
Popularność grupy na Wyspach Brytyjskich rosła. Był to przełomowy moment w artystycznej działalności, szczególnie że drugi album Caravan, a trzeci w historii grupy wydany przez Decca – „In the Land of Gray and Pink zdobył sobie wielkie uznanie a to dzięki świetnie skorelowaną mieszkanką hard rocka, folku, klasyki i jazzu, przeplataną z elementami fantasy Tolkiena. Utwory na albumie prowadzą nas poprzez atmosferę lekką i sielankową – „Golf Girl” – zmierzając do majestatycznego, 23 minutowego „Nine Feet Underground”. Ten właśnie utwór był odważnym krokiem w twórczości muzycznej grupy a jednocześnie jednym z pierwowzorów ery rocka w kierunku progresywnego. Na uwagę zasługuje oszałamiająca gra Pye Hastingsa – gitara prowadząca i szybująca w przestworzach gra Dave’a Sinclaira na organach i fortepianie.
Grupa dosyć długo borykała się z problemem umieszczenia na albumach swoich długich dzieł muzycznych. Zazwyczaj wymagano od nich, aby utwory nie były dłuższe niż sześć do siedmiu minut. To powodowało, że często zmuszeni byli do opuszczania bardzo dobrych utworów. Dopiero w 2001 r. szersza publiczność mogła usłyszeć utwory w wersji wydłużonej często do 25 minut, gdy ukazały się nagrania wcześniej niewydanych utworów.
W 1971 roku, grupę opuścił klawiszowiec i wokalista Dave Sinclair. Dołączył do swojego byłego kolegi z zespołu Wilde Flowers, Roberta Wyatta, w nowej grupie, Matching Mole. Zastąpił go Stephen Miller z jazzowego zespołu Delivery, który z Caravan nagrał jedynie album Waterloo Lily (1972). Liczne tarcia i kłótnie w grupie doprowadziły do odejścia z niej Millera i Richarda Sinclaira.
Gdy opadły wojenne dymy grupa ostała się w pięcioosobowym składzie wraz z jej nowym członkiem Geoff’em Richardson’em, który grał na elektrycznych skrzypcach. Skrzypce wzbogaciły barwę brzmienia grupy, tworząc nową, niepowtarzalną jakość.
Przed nagraniem, w 1973 roku albumu „For Girls Who Grow Plump in the Night” do grupy powrócił Dave Sinclair.
Album okazał się sukcesem, podobnie jak jego kontynuacja, album „Caravan & the New Symphonia”, nagrany na żywo w czasie koncertu w 1973 roku wraz z orkiestrą symfoniczną.
Po nagraniu „Caravan & the New Symphonia” zaczęła przygotowywać się do podboju Ameryki. Kierownikiem muzycznym grupy został wówczas Milesa Copeland. W czasie trasy po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie Caravan zagrała 50 koncertów. Reakcja publiczności na koncertach była pozytywna. W 1975 roku Caravan wydali kolejny album „Cunning Stunts”. Który był pierwszym albumem wydanym zarówno w Anglii, w Stanach Zjednoczonych, jak i części Europy.
Niestety, „Cunning Stunts”, pomimo dużych sukcesów sprzedażowych, był raczej zakończeniem świetnej koniunktury muzycznej niż nowym początkiem. Po wydaniu tego albumu grupa rozstała się z Decca Records.
Kolejny album „Blind Dog w St. Dunstan’s” (1976) Caravan nagrywał już dla należącej do Copeland wytwórni BTM Records a nagrany w następnym roku „Better by Far” dla wytwórni Arista.
Po nagraniu albumów „The Album”(1980) i „Back to Front”(1983) dla wytwórni Kingdom Records Caravan zaprzestał działalności.
Mogłoby się wydawać, że to już koniec, że historia grupy dobiegła końca, że już nie usłyszymy o Caravan. Tym czasem w 1990 roku na scenie pojawił się kwartet, w składzie Pye Hastings, Richard Sinclair, Dave Sinclair i Richard Coughlan. Panowie spotkali się, aby zagrać jeden koncert. Występ i sprzedaż towarzyszącego, nagranego na żywo albumu (‘BBC Radio Live 1 in Concert”) okazały się na tyle zachęcające, że Caravan postanowił jeszcze raz spróbować zaistnieć na scenie muzycznej.
Nowe nagrania grupy pojawiały się rzadko, jednak systematycznie. Na dodatek wytwórnia English Decca (do tej pory należący do Polygram, który stał się częścią MCA) przygotowała reedycje albumów Caravan wydanych przez w latach 60 i 70.
W roku 2005 r. problemy zdrowotne perkusisty Richarda Coughlana zmusiły go do zaprzestania występów na żywo z zespołem. Jego obowiązki przejął Mark Walker. Coughlan zmarł 1 grudnia 2013 r., w wieku 66 lat.
Aktualny skład grupy Caravan:
Mark Walker Perkusja
Geoffrey Richardson Violin
Pye Hastings Wokal, Gitara
Jim Leverton Gitara Basowa
ex-Juicy Lucy
Jan Schelhaas Klawisze
ex-Camel
Marek R.
Na podstawie: https://www.allmusic.com
Views: 7
NAJNOWSZE KOMENTARZE